- ۱۴۰۰/۱/۴ - ۱۵:۴۶
- توسط محسن شاطرزاده
◀️ دکتر شاطرزاده ، سفیر اسبق ایران در برزیل می گوید:
بد نیست به ذکر خاطره‌ای بپردازم که خودم مستقیم و بدون واسطه شنیدم؛ و برای اولین بار در جمع دوستان وزارت خارجه مطرح میکنم : ✴️سال ۱۳۹۲ بود. دولت یازدهم تازه مستقر شده بود. آقای دکتر ظریف وزیر امور خارجه در تدارک مقدمات مذاکره با ۱+۵ بود . یکی از دوستان من بنام آقای دکتر "س" که معاون سازمان انرژی اتمی بود ، برایم نقل می کرد که روزی آقای ظریف بعنوان وزیر خارجه ، درخواست جلسه‌ای فوری را با رئیس سازمان انرژی اتمی ، و معاونین آن سازمان میکند ؛ و جلسه بلافاصله برگزار می شود. آقای ظریف در آن جلسه برنامه‌ای را که برای مذاکره با ۱+۵ طراحی کرده بود ، توضیح میدهد و بیان میکند که بنا دارد مجموعه امتیازاتی را که میتوان به طرف مقابل داد و امتیاز گرفت را احصا کند و درخواست کرد مدیران سازمان انرژی هسته‌ای ، حداکثر امتیازاتی که در صنعت هسته‌ای میتوان به طرف مقابل داد را بیان کنند و او همه را یادداشت کرد. بنا بود در مذاکرات ، لیست این امتیازات محرمانه بماند و در مقابل هر امتیاز که داده می شود، یک امتیاز از ۱+۵ گرفته شود. ولی ناگهان مشاهده کردیم که آقای ظریف در همان جلسه اول در سوئیس ، لیست همه امتیازاتی را که ما آماده هستیم بدهیم به خانم اشتون رئیس هیات مذاکره کننده ۱+۵ ارائه کرد!!! این اقدام ظریف به حدی برای خانم اشتون غیر منتظره بود و ذوق‌زده شده بود ، که در همان جلسه ، فی‌الفور به جان کری وزیر خارجه آمریکا که در سفر استرالیا بود ، زنگ زده و اعلام میکند ، که پیشنهادات بسیار قابل توجهی از طرف آقای ظریف دریافت کرده است و از جان کری می‌خواهد که فورا خودش را به سوئیس برساند. جان کری به سوئیس می‌رود و هیات آمریکایی هم می‌رسند و مستقر می‌شوند و کار مذاکرات بدست آمریکایی‌ها می‌افتد و خانم اشتون به کناری زده میشود. از اینجا بد عهدی آمریکایی ها شروع می شود و از آنجا که فهمیدند به راحتی میتوانند از ظریف امتیاز بگیرند و از طرفی دست ظریف برای چانه‌زنی خالی شده بود، شروع کردند به دبه کردن و امتیاز بیشتر گرفتن و پیشروی کردن! آقای ظریف که به خیال خام خود بنا داشت در طی دوهفته مذاکرات را به نتیجه برساند و با همین توهم ، همه امتیازات را یکجا رو کرد و دستش خالی شده بود ، مجبور به دادن امتیازات بیشتر به طرف آمریکایی شد ، تا جایی که هیچکدام از خطوط قرمز و شروط رهبری را هم نتوانست رعایت کند. این مذاکرات بیش از دو سال بطول کشید و همه امتیازات را نقد دادند به امید وعده‌های نسیه غربی‌ها ولی حتی یکی از وعده های دشمن غربی تحقق نیافت!